Για να είμαι ειλικρινής δεν έφυγα από τη Ρεάλ. Αυτήν την αίσθηση έχω. Πώς να φύγεις από τη Ρεάλ; Εντυπώνεται πάνω σου. Είναι αδύνατο να φύγεις. Έχω ένα κομμάτι μου εδώ, τον γιο μου, ο οποίος μεγαλώνει. Και εκτός αυτού είναι αδύνατο να πω έφυγα απ' τη Ρεάλ.

Όταν πανηγύριζα την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ ξέχασα τα πάντα. Υπήρχαν μόνο εγώ και το τρόπαιο κι ένα αγοράκι που μου μιλούσε. Όταν σήκωσα το κεφάλι, αντιλήφθηκα ότι δεν θα έμενα και ότι ο εκπληκτικός κύκλος μου στη Ρεάλ έφτασε στο τέλος του. Και άρχισα να κλαίω εκεί. Αλλά δεν μπορούσα να σταματήσω και είπα στον εαυτό μου "τι κάνεις, πρέπει να περπατήσεις". Και δεν μπορούσα. Έχασα τη δύναμη στα πόδια μου. Έσκυψα κι έκλαιγα κι έλεγα "δεν μπορεί". Με άλλα λόγια, νομίζω ότι αντιλήφθηκα τότε εκείνη τη στιγμή ότι ο κύκλος μου στη Ρεάλ έκλεισε. Τότε. Όχι νωρίτερα. Και στη συνέχεια σκεφτόμουν το γιο μου. Ο κύκλος μου τελείωσε, του γιου μου όμως τώρα αρχίζει.

Γνώριζα ότι δεν ήμουν βασικός και είπα "τι μπορώ να κάνω για να βοηθήσω την ομάδα;" Ήμουν χάλια επειδή δεν έπαιζα, φυσικά. Δεν υπάρχει παίκτης που λέει ότι είναι χαρούμενος στον πάγκο. Και αν το πει λέει ψέματα γιατί είναι αδύνατο.

Βοηθούσα τους συμπαίκτες μου στην προπόνηση και αισθανόμουν χρήσιμος. Νομίζω, αλλά δεν λέω 100%, ο τρόπος μου και η χαρά μου συνεισέφεραν αρκετά. Δεν λέω ότι κερδίσαμε επειδή ήμουν εκεί, όχι προφανώς. Αλλά αισθανόμουν νικητής. Είναι άσχημο να είσαι αρχηγός και να μην αγωνίζεσαι. Και να λες στον γιο σου ότι ο προπονητής δεν υπολογίζει σε σένα, όμως γιατί; Υπάρχουν πολλά. Γι' αυτό λέω ότι η περσινή σεζόν ήταν η καλύτερη, επειδή έμαθα πολλά σε ανθρώπινο επίπεδο.