Ήρθε η στιγμή, η ώρα να αποχαιρετήσω την Εθνική Ομάδα, την αγαπημένη μας και συναρπαστική Ρόχα. Αυτό το πρωί έλαβα μήνυμα από τον τωρινό ομοσπονδιακό προπονητή ο οποίος μου είπε ότι δεν με συμπεριλαμβάνει και δεν πρόκειται να με συμπεριλάβει στην ομάδα ανεξάρτητα από το επίπεδο που μπορώ να δείξω ή πως θα συνεχιστεί η αθλητική μου καριέρα. Με μεγάλη μου λύπη ήταν το τέλος ενός ταξιδιού που ήλπιζα ότι θα ήταν μεγαλύτερο και ότι θα τελείωνε με καλύτερη γεύση στα χείλη μου, ανάλογο των επιτυχιών που πετύχαμε με τη «Ρόχα».

Πιστεύω ταπεινά ότι αυτός ο κύκλος άξιζε να τελειώσει λόγω προσωπικής απόφασης ή επειδή η απόδοσή μου δεν ήταν αυτή που αξίζει η Εθνική μας, αλλά όχι για λόγους ηλικίας ή άλλους λόγους που, χωρίς να τους έχω ακούσει, ένιωσα. Επειδή το να είσαι νέος ή λιγότερο νέος δεν είναι αρετή ή ελάττωμα, είναι απλώς ένα προσωρινό χαρακτηριστικό που δεν σχετίζεται απαραίτητα με την απόδοση ή την ικανότητα. Κοιτάζω με θαυμασμό και φθόνο τον Μόντριτς, τον Μέσι, τον Πέπε... την ουσία, την παράδοση, τις αξίες, την αξιοκρατία και τη δικαιοσύνη στο ποδόσφαιρο. Δυστυχώς δεν θα είναι έτσι για μένα, γιατί το ποδόσφαιρο δεν είναι πάντα δίκαιο και το ποδόσφαιρο δεν είναι ποτέ μόνο ποδόσφαιρο.

Είναι κάτι που πρέπει να αποδεχτώ παρά τη θλίψη που μοιράζομαι μαζί σας αλλά και με το κεφάλι ψηλά, και να σας ευχαριστήσω για την υποστήριξη σας όλα αυτά τα χρόνια. Παίρνω μαζί μου ανεξίτηλες αναμνήσεις, όλους τους τίτλους για τους οποίους αγωνιστήκαμε και γιορτάσαμε μαζί, και την τεράστια υπερηφάνεια ότι είμαι ο Ισπανός παίκτης με τις περισσότερες συμμετοχές. Αυτό το σήμα, αυτή η φανέλα και αυτοί οι οπαδοί, όλοι εσείς, με έχουν κάνει ευτυχισμένο. Θα συνεχίσω να ζητωκραυγάζω τη χώρα μου από το σπίτι μου με τη συγκίνηση του προνομιούχου ανθρώπου που μπόρεσε να την εκπροσωπήσει περήφανα 180 φορές. Ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου όλους εσάς που πάντα πιστεύατε σε εμένα!